Eergisteren heb ik mijn fiets achterin de auto gegooid, samen met een tas gevuld met een tube desinfecterend middel, een goede zonnebrandcrème en mijn camera. Ik heb nog even de kans gepakt om de Noordzeekust te ervaren op een manier zoals ik hem nog nooit gezien heb: tijdens een warme dag, terwijl er weinig toeristen zijn. Het is vrijdag 29 mei. Het is de dag voorafgaand aan het Pinksterweekeinde en drie dagen voordat de horeca weer publiek mag ontvangen, zij het binnen duidelijke richtlijnen. De combinatie van een lang weekeinde, warm zonnig weer en dat de terrassen voor het eerst in 2,5 maand tijd weer open mogen gaan zal ongetwijfeld leiden tot drukte op de stranden. Vandaag is daarom mogelijk de laatste dag om de Zeeuwse en Zuid-Hollandse stranden tijdens een warme bijna-zomerdag te bezoeken, zonder dat er veel publiek aanwezig is. Die wilde ik toch even grijpen.
De lockdown
Drie maanden en 19 dagen. Dat is de tijd die in aaneengesloten in Noord-Brabant door heb gebracht sinds ik teruggekomen ben vanuit Paaseiland. Als ik terugkijk dan ben ik heel mijn leven niet zo’n lange tijd aaneengesloten in de provincie geweest waar mijn wieg heeft gestaan. Omdat een deel van mijn familie in Zuid-Holland woonde, verliet ik als baby en kind in ieder geval minstens een keer per maand Noord-Brabant voor familiebezoek. Daarna is het alleen maar erger geworden. Op vakantie met mijn ouders, stappen in België, vakanties met mijn vrouw die toen nog mijn vriendinnetje was en vanaf 1996 volop zakelijk reizen. Nee, langere tijd in dezelfde provincie verblijven is tot dit jaar niet gebeurd. Grappig dat juist na mijn verste reis ooit, naar het ruim 18.000 kilometer verderop gelegen eiland van de Paasbeelden, voorlopig de laatste echte reis is geweest. Net als de rest van de wereld heb ik me gewillig overgegeven aan de lockdown.
Wat betreft het coronavirus behoor ik tot de groep mensen die binnen de regels, hoe je ze noemen wilt, probeer zo veilig mogelijk te blijven zonder me helemaal op te sluiten. Ik ontwijk de drukte, beperk sociaal contact, houd anderhalve meter afstand en ben een grootgebruiker van zeep en desinfecterende gels. Wel ga ik veel naar buiten om te fietsen en te wandelen. Lekker de buitenlucht in om het hoofd leeg te gooien, om te bewegen en om vitamine-D op te doen. Alles netjes binnen de richtlijnen. Een dagtrip naar de kust, waarbij ik me aan alle regels houd, acht ik veilig genoeg.
De kust
Als ik dan een plek moet kiezen om veilig nog even een dagje weg te gaan, dan is dat de kust. Wetende dat de komende maanden bij iedere zonnestraal de wegen richting Zeeland druk zullen zijn en de parkeerplaatsen bij de stranden bomvol zullen staan, is dit het moment om nog even die kans op te rijden. Door het vele reizen kom ik niet meer zo vaak aan de Noordzeekust. Als we er al komen, is het vooral om te wandelen met de hond en een hapje/drankje te doen bij een strandtent. De laatste keer dat ik hier kwam om te zonnebaden is misschien wel 25 jaar geleden.
Het is niet raar dat ik juist vandaag, de laatste weekdag voor de versoepelingen ingaan, voor de kust kies. Mijn oudste vakantieherinneringen voeren mij terug naar Zeeland. Met mijn oom en tante mee naar de camping in Nieuwvliet. Met mijn ouders op zomervakantie naar Vlissingen. Het zijn flarden uit mijn vroege jeugd die zich diep in mij geworteld hebben. Ook als ik op reis ga is er een enorme drang om de zee of het strand op te zoeken. Niet om te zonnebaden, want bruin worden is al tientallen jaren geen doel meer. Nee, om te genieten van de zilte lucht van het zeewater en het ruisen van de golven. Dit heeft een rustgevende werking op mij. Vandaar dat ik juist deze vrijdag, in een periode van stress en onzekerheid, kies voor het strand.
Ouddorp
Ik bezoek eerst Ouddorp. Eerlijk gezegd is dit een beetje werken. Ik ontdekte dat op onze site mooistedorpjes.nl deze kustplaats ontbrak. En ik weet uit mijn herinnering dat dit dorp wel de moeite waard zou kunnen zijn. Daarom is dit Zuid-Hollandse dorp mijn eerste bestemming. Nadat ik mijn auto op een nagenoeg lege parking geparkeerd heb, wandel ik door de duinen naar het strand. Zodra ik bij het enorme zandstrand arriveer, zie ik een bordje staan dat aangeeft dat je anderhalve meter afstand moet houden. Dat zal me vandaag prima lukken. Ik denk dat als ik in totaal tien andere mensen op het strand gezien heb, ik het al bijna overdrijf.
Brouwersdam
Het is al bijna middag als ik op de Brouwersdam arriveer. Hier is het al wat drukker. De dam die het Grevelingenmeer van de Noordzee scheidt, biedt een directe toegang tot het strand en is een ideale plek voor campers om te recreëren. Die staan er hier al in vrij grote aantallen. De Belgen ontbreken. Ik zie buiten Nederlandse kentekens wel redelijk wat Duitsers. Die komen tegen het advies in dus wel naar Zeeland.
Zoutelande
De volgende plek die ik bezoek is Zoutelande. Je weet wel, dat dorp van het liedje van de Zeeuwse popgroep Bløf. Als we naar Zeeland gaan, dan is het twee op de drie keer dat we naar Zoutelande gaan. Ik wilde vandaag eens even kijken hoe het er nu uit ziet. Het is aanzienlijk rustiger dan anders, maar drukker dan ik verwacht had. Hier nuttig ik mijn lunch op een manier zoals die past in deze tijd: ik koop een bakje kibbeling en eet die boven op de dijk op. Zittend op een bankje, uitkijkend over de zee en het strand.
Vlissingen
De laatste plaats die ik bezoek voordat ik huiswaarts keer is Vlissingen. Puur voor het contrast met de dorpen. Daarnaast is Vlissingen een uitstekende plek om vanuit rond te gaan fietsen. Ik fiets noordwaarts door de duinen richting Dishoek en Klein Valkenisse. Daarna fiets ik terug met wat wind in de rug en de zon op mijn bol, uitkijkend op de zee. Heerlijk zo. Dit is genieten. In Vlissingen fiets ik over de boulevard, door de stad en weer over de boulevard. Het gebrek aan verkeer op de afgesloten boulevard zorgt ervoor dat het erg relaxed fietsen is. Bij het standbeeld van Michiel de Ruyter drink ik een koel drankje op een bankje, wederom genieten van een prachtig uitzicht. Er is geen enkel moment dat ik een terras mis, eigenlijk.
Het volgende uitstapje?
Voor mij is dit voorlopig het nieuwe normaal. Genieten van de kleine dingen die wel kunnen, af en toe dromend van de dingen die je gewend bent te doen. Zoals mijn vrouw weleens zegt, heb ik veel om op terug te kijken. En wat de toekomst brengt, hebben we even niet in eigen hand. Het volgende uitstapje zal waarschijnlijk weer een tripje in Nederland zijn. Zo veilig mogelijk en vooral genietend van de kleine dingen in het leven.