Op vakantie gaan betekent vaak ook vreemde smaakjes ontdekken. Vaak heb je het dan over lokale dranken en spijzen zoals bijvoorbeeld kebab in Turkije, kimchi in Seoul of boerenwors in Zuid-Afrika. Voor wie van lekker eten houdt kan bijna iedere reis uitgroeien tot een ontdekkingsreis door vreemde keukens. Soms proef je de authentieke versie van gerechten en producten die je in Nederland al kende en soms ontdek je iets compleet nieuws. Voorwaarde is vaak wel dat je de restaurants van toeristenhotels verlaat en vooral gaat eten waar ook de locals eten.
Ik heb de afgelopen decennia zo al menig gerecht ontdekt. Sommige daarvan neem ik letterlijk mee naar huis. Je zoekt op internet op hoe je het maakt. Soms neem ik ter plaatse een kookboek mee of ik koop alvast houdbare ingrediënten omdat ik twijfel of ik ze in Nederland wel kan kopen. Mijn woonplaats heeft wel een toko, maar die heeft een beperkt assortiment. De Turkse en Marokkaanse winkels in mijn omgeving hebben wel een redelijk assortiment aan mediterrane spullen.
Voor mij betekent vreemde smaakjes ontdekken ook het proberen van drankjes die ik nog niet kende of het proeven van lokale varianten. Zo kan ik genieten van lokaal gebrouwen bier of een glas lokale wijn. Ik ben echter ook best wel een zoetekauw. Dat zorgt ervoor dat ik ook weleens frisdranken uitprobeer die ik niet ken in Nederland. Vaak valt het tegen en lijkt het meer op een slok chemisch suikerwater dan op een aangename dorstlesser waar je van door wilt blijven drinken. Soms heb ik geluk.
Mijn lievelingsfrisdrank is cola. De hoeveelheid van dit bruine suikerwater heb ik de afgelopen jaren flink gereduceerd omdat de gezondheidseffecten me duidelijk zijn. Ik drank daarom veel meer water dan cola. Als ik echter in het buitenland een vreemd merk of een afwijkende variant op cola vind dan wil ik die zeker uitproberen. Zo maakte ik voor het eerst kennis met Vanilla Coke toen ik in 2003 in Los Angeles was. Het duurde nog een jaar of twee totdat deze nogal zoete colavariant op de Nederlandse markt kwam. Naast kersen (cherry Coke) en citroen (lemon Coke Light) heeft het lang geduurd totdat ik andere smaken van Coca Cola heb ontdekt. Tot ik dit jaar in Tokyo was. Daar ontdekte ik Coca Cola Peach in de frisdrankautomaten op straat. De licht fruitige smaak die aan deze variant toegevoegd is beviel me prima. Dit was lekkerder dan de normale Coca Cola. Helaas heb ik hier geen flesjes van mee naar huis genomen om mijn gezin het te laten proeven. Eenmaal thuis in Nederland bleek ook dat er geen optie was om dit waar dan ook te bestellen. Sterker nog: het zou een speciale editie voor Japan vanwege de kersenbloesem geweest zijn.
Een half jaar later kom ik ineens twee andere smaken tegen: Coca Cola Orange Sorbet en Coca Cola Raspberry. Dit keer is het in Canada. Beide varianten tref ik aan in een tankstation in Ontario, vlakbij Toronto. Natuurlijk koop ik beide voor mij onbekende soorten cola om ze vervolgens te proberen. Meteen ben ik verkocht als het gaat om de sinaasappelvariant. Het is geen cola met sinas, maar een iets zoetere cola met een lichte vruchtensmaak er aan. Ik drink hem met veel ijs. Dat vind ik lekker. Cola mag wat mij betreft tegen het vriespunt aanzitten, want dan komt het minder zoet over. De variant met framboos is ook lekker, maar overtuigt mij niet zoals de Coca Cola Orange Sorbet dat doet.
Natuurlijk heb ik nu wel een paar flesjes mee naar huis genomen. Ik had voldoende plek in mijn koffer en zat nog niet aan mijn limiet qua gewicht. Thuis heb ik ook opgezocht waar deze varianten te koop zijn en of ze eventueel online te bestellen zijn. Wat me opvalt is dat de officiële site van Coca Cola Canada deze twee soorten helemaal niet op hun website vermeldt. Wel tonen ze de Coca Cola Light met bloedsinaasappel die ik ook heb gezien. Wikipedia zegt dat er een Coca Cola Orange uitgebracht is, onder andere in Gibraltar, maar dat deze niet meer bestaat. Dan heb ik toch wel een heel bijzonder smaakje geproefd dit najaar!
