Dankzij de open grenzen binnen de Europese Unie en het gemak waarmee wij Nederlanders naar redelijk wat landen ter wereld kunnen reizen, vergeet je bijna weleens dat je een visum nodig hebt voor sommige bestemmingen. Zo ook voor China. Dit enorme Aziatische land is één van de landen waarvoor ook wij Nederlanders een visum nodig hebben als we er naartoe willen reizen. Er is echter een uitzondering. Op een aantal Chinese luchthavens mag je zonder visum naar binnen. Dat is het geval als je op doorreis bent (in transit) en maximaal 6 dagen (144 uur) in China blijft. Je mag dan via een visumvrijstellingsregel naar binnen zonder een visum voor China. Je moet wel op doorreis zijn en dat door middel van een ticket aan kunnen tonen. Je moet ook een hotelreservering hebben in de plaats waar je aankomt, bijvoorbeeld in Beijing en daar moet je binnen dag na aankomst ingecheckt zijn. Tot eind december was deze regen in Beijing beperkt tot 72 uur, maar omdat dat vaak te weinig geacht werd hebben ze dat opgerekt naar 144 uur.
Voor de zekerheid heb ik deze vrijstellingsregeling vooraf afdoende gecheckt. Ik heb het laatste reisadvies voor China bekeken. Ook bij de KLM heb ik het nagevraagd omdat je in Amsterdam anders al geweigerd wordt om mee te gaan richting Beijing. Volgens het systeem van KLM was alles in orde.
Deze visumvrijstelling bood mij mogelijkheden om visumvrij het rondje Amsterdam-Beijing-Tokyo-Amsterdam te maken. Voor de zekerheid bij verschillende visumburo’s en bij de KLM nagevraagd of mijn situatie geschikt was om visumvrij Beijing te bezoeken en dat was zo. Eergisteren stapte ik dus vol verwachting op vlucht KL0897 van Amsterdam naar Beijing. Niets zou een paar prachtige dagen in Beijing mij nog in de weg staan. Dat dacht ik, tenminste.
Na aankomst op de luchthaven zag ik veel reclame voor 144 uur visumvrij Beijing bezoeken. Zo is de foto bij dit artikel op het vliegveld genomen voor je bij de immigratie aankomt. Ik vil netjes het formulier in en sluit aan bij de vrij korte rij bij de 144-uur-transit-regel-balie. Ik zie de passagiers voor mij met de toestemming naar de migratieambtenaren gaan om China binnen te gaan. Na een kwartier ben ik aan beurt. De ambtenaar achter het loket vraagt om mijn doorreisticket naar Japan en mijn hotelreservering in Beijing. Die overhandig ik hem. Vervolgens bladert hij met veel belangstelling door mijn paspoort. Hij vraagt specifiek waarom ik in 2015 naar Turkije geweest ben. Het antwoord is ‘vakantie’. Daarna vraagt hij wat ik doe. Ik zeg ‘websitebouwer’. Niet gelogen, want dat doe ik ook. Vervolgens vraagt hij mij even opzij te gaan staan en zegt dat ik even moet wachten. Hij pleegt een telefoontje, waarna ik hem met mijn paspoort in de hand zie overleggen met een meerdere. Hij komt terug en vertelt me dat ik het land niet in mag omdat mijn paspoort ‘niet goed’ is. Ik wijs hem vriendelijk op het feit dat ik aan de voorwaarden voldoe voor de transit-uitzondering. Hij zegt niet meer dan ‘no, passport no good’. Vervolgens komt er een vrij vriendelijke Chinese dame die me vertelt dat er geen enkele mogelijkheid is dat ik Beijing in mag en of ik met het vliegtuig terug wil naar Amsterdam. Natuurlijk wil ik dat niet, zeker gezien het feit dat ik ook al een doorvliegticket naar Tokyo heb, een hotelreservering in Tokyo heb en mijn terugvlucht vanaf Tokyo is.
Ze meld me vervolgens dat er vandaag geen mogelijkheden zijn om naar Tokyo te vliegen. Het is inmiddels de dag na vertrek uit Amsterdam, mede door het tijdsverschil. Omdat doorvliegen naar Tokyo de eerste 24 uur geen optie is en ik ook niet terug wil naar Nederland, vraagt de dame of er een andere stad is waar ik naartoe zou kunnen/willen vliegen. Ik maak snel alle afwegingen kies voor Seoul. Niet te ver weg van Beijing en Tokyo, een bestemming waar ik zonder visum naartoe kan en een stad waar ik nog nooit eerder geweest ben.
Ik schakel in hoog tempo. Kies voor Seoul, koop een ticket aan de balie voor veel te veel geld en vertrek naar Seoul met Air China. In de tussentijd houd ik het thuisfront op de hoogte en reserveer alvast een hotel in Seoul. Niet te moeilijk doen, maar kiezen en reserveren. Via een belachelijk inefficiënte wijze word ik naar de andere terminal geleid vanwaar de Air China vlucht zou moeten vertrekken. Een paar uur nadat ik eigenlijk op het Plein van de Hemelse Vrede had willen staan land ik in Zuid-Korea. Zonder bagage, want die mocht ik niet van de band halen. Na aankomst in Seoul heb ik melding gemaakt waar mijn koffer zou moeten zijn. Hopelijk komt die morgen mijn kant op.
In de tussentijd ben ik van plan er het beste van te maken in Seoul. Hoofdprioriteit is nu om mijn bagage in handen te krijgen. Daarna kan ik een nieuw ticket boeken naar Japan. Het ticket dat ik heb is voor de route Beijing-Tokyo. Die kan ik dus gewoon weggooien!
Uiteindelijk heb ik mezelf wel gered uit deze situatie. Ik zit in een leuke stad en heb Tokyo nog steeds in het vooruitzicht. Waar ik wel van baal is dat de willekeur van een stel Chinese ambtenaren mij in een lastige en kostbare situatie gebracht hebben. Nieuwe tickets en annuleren van hotel in Beijing kost me alles bij elkaar waarschijnlijk meer dan 1000 euro. Die komen bovenop de kosten die ik sowieso al gemaakt had.
Mocht ik toch nog een keer naar China willen reizen dan durf ik niet op een visumvrij verblijf te rekenen en zal ik mijn visum voor China regelen. Het zal dit jaar niet meer zijn dat ik naar China ga. Heb voorlopig mijn buil vol van China in plaats van vol met lekkere Pekingeend!