Vorige week sprak ik op een terras in Roosendaal een oude bekende van mij. Tijdens het bijkletsen kwam natuurlijk al snel het onderwerp ‘reizen’ aan bod. Zelf reist ze ook graag en veel met haar man, maar dan puur uit hobby. Ze stelde me in het gesprek de vraag ‘Wat is nou het allermooiste dat je tijdens je reizen hebt gezien?’. Op dat moment stond ik met mijn mond vol tanden. Ik had daar niet direct een antwoord op. Ben ik afgestompt door de hoge frequentie van reizen en de vele mooie en bijzondere plekjes die ik al gezien heb? Is mijn geheugen al in staat van achteruitgang dat ik niet zo snel in mijn persoonlijke database het juiste antwoord kan vinden? Of is het zo dat zoveel plekken indruk gemaakt hebben, dat ik niet kan kiezen? Deze vragen hebben de afgelopen week mij toch wel een beetje beziggehouden.
Als ik in mijn geheugen ga graven dan zijn er toch wel zeker hoogtepunten geweest. Denk dan niet direct aan zaken die op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staan of aan de moderne of klassieke wereldwonderen. Ja, natuurlijk vond ik de piramiden van Gizeh bijzonder om te zien, heb ik met respect gekeken naar Chichén Itzá en was de boottocht door Ha Long Bay een fantastische ervaring. Maar als ik eerlijk ben ik vooral gevoelig voor sfeer. Het ritme van een stad of de aangename vibe van een eiland doen mij meer dan de geijkte hoogtepunten die je verspreid over de hele wereld ziet. Zo heeft de allereerste keer Miami enorm veel indruk op mij gemaakt. Dat was de eerste echte stedentrip die ik met mijn lief gemaakt heb. Maar de relaxte sfeer van het eiland Anguilla, de gestructureerde chaos van Tokyo en de architectuur van Dubai zijn ook voorbeelden van hoe een plek mij in vervoering kan brengen. Ik weet nog goed dat ik gewoon kippenvel kreeg toen ik in 2010 de Dubai Mall uitkwam en oog in oog stond met een glimmende Burj Khalifa die met zijn hoogte van 828 meter zo enorm was.
De natuur kan me ook in vervoering brengen. Zo vond ik de weerspiegeling van Bow Lake in Canada betoverend mooi, heb ik tijdens Route 99 in hetzelfde Canada mijn ogen uitgekeken, kunnen de bergen van Oostenrijk mij in vervoering brengen maar kan ik ook enorm genieten van desolate landschappen zoals Death Valley in Amerika of het vulkaanlandschap van het Timanfaya Nationaal Park op Lanzarote.
Als ik eerlijk ben is mijn hoogtepunt van het reizen juist dat ik in staat ben om zoveel te reizen. Een vrouw die het gezin draaiende houdt als ik er niet ben (als ik er wel ben, ook), voldoende financiële middelen om te kunnen reizen en een goede mobiliteit zijn de basis voor de mogelijkheid om te kunnen reizen.
