Als je veel alleen reist en ook nog eens met een serieuze camera rondloopt dan krijg je regelmatig de vraag of je even een foto wil maken. Om de een of andere reden denken ze dat ik dat goed kan. Ik doe mijn best om de mensen niet teleur te stellen en maak vaak nog een paar extra foto’s. Ik zet ze zelfs zo weg zodat ik er van overtuigd ben dat ik het best mogelijke resultaat haal. Ik weiger bijna nooit om een foto te maken, maar soms komt het eventjes niet uit. Zo was ik op Kos vlak voordat de zon onder zou gaan. Ik had pakweg nog enkele minuten voordat de inmiddels oranje geworden knoeperd achter de horizon zou verdwijnen. Dit is het moment waar ik altijd naar uitkijk: eventjes proberen weer een mooie zonsondergang op de gevoelige plaat vastleggen. De stranden aan de noordkust van Kos lenen zich daar prima voor. Net op het moment dat ik met de tong op mijn knieën het strand op loop spreekt een stel mij aan. Of ik eventjes een foto van ze wil maken. Normaal gesproken doe ik dat altijd braaf als men dat mij vraagt. Dit keer dus niet. Mijn eigen foto gaat voor het geluk van een ander. Sorry lieve mensen, maar soms moet ik egoïstisch zijn om mijn foto’s te maken. De volgende keer als jullie mij vragen een foto te maken zal ik weer braaf luisteren. Maar nu even niet!